Neutrog TV | Hoe kiem ik oude zaden?
Dus ik ben gewend aan het feit dat symbolische dingen zoals enorme zweetdruppels, enorme bloedaderen, enz. Min of meer abstracte overdrijvingen zijn van intense emoties in plaats van letterlijke zweetdruppels of aders. Maar nu teken ik een personage met een grote zweetdruppel die zichzelf in een spiegel bekijkt, en ik weet niet zeker wat ik moet doen. Als de zweetdruppel niet-diegetisch en puur symbolisch is, heeft het geen zin dat deze in de spiegel wordt weerspiegeld, omdat reflectie zou impliceren dat die zweetdruppel letterlijk, fysiek en in de wereld bestaat (ook bekend als diegetisch). ). Dus zijn er gevallen waarin een anime / manga-personage zijn zweet weerspiegeld in een spiegel alsof het diegetisch is?
Het zou afhangen van het medium en de stijlfiguren die in de betreffende serie spelen. Zoals komedies die een 4e muur breken.
Over het algemeen. Ik zou nee zeggen. De lezer of kijker van een bepaalde serie is een extra-diegetische toeschouwer. Het aanwezige verhaal brengt een soort sfeer over op de toeschouwer (misschien ter vermaak). De emotionele transformatie-tropen zijn bedoeld als een middel om afstand te nemen, aangezien de schijnbare 'realiteit' van de wereld op het scherm door een dergelijke gebeurtenis wordt ondermijnd.
Hoewel dit een performatieve metamorfose is, behoudt het personage, ongeacht wat er op de scène of op een object wordt weerspiegeld, zijn zogenaamde 'diegetische integriteit', aangezien deze emotionele transformaties niet openlijk worden erkend in de wereld van het verhaal, zoals andere on- schermpersonages reageren over het algemeen niet op de emotionele transformatie van een personage (bijvoorbeeld, hoe zit het met die zweetdruppel; waarom heb je die boze knoop op je hoofd als je niet boos bent).
Ze zijn gericht op het extra-diegetische toeschouwerspubliek. Net zoals hoe een verhaal van een derde persoon wordt opgevat als zijnde buiten de a diëgetische actie, althans wat betreft de vraag of de verteller en het publiek zich bewust zijn van het personage, maar de personages zijn zich er niet van bewust. Net zoals in een literair werk de verhalende stem gebonden is aan de presentatie van zijn personages.
Kortom, terwijl de personages blijven zoals ze zijn, zich niet bewust van enig kritiek van het publiek, is hun bestaan (onlosmakelijk) verbonden met de communicatie met een extra-diegetische toeschouwer van een publiek. Deze emotionele transformaties dienen als nadruk op een externe nadruk op interne expressie.
