Wat zijn de anime-censuurwetten in Japan?

japan feiten || interessante feiten over Japan || Japanse wetten जापान के बारे में जानकारी || Urdu || Hindi ||

Ik weet dat er censuurwetten zijn in Japan (daarom krijg je dingen als tentakels in plaats van genitaliën). Wat zijn de wetten en zijn ze dezelfde als de wetten voor live-action televisieprogramma's?

De wet die de meeste mensen noemen als de reden voor Japanse censuur is artikel 175 van het Japanse Wetboek van Strafrecht (aangenomen in 1907). Interessant is dat artikel 21 van de Japanse grondwet censuur verbiedt, dus juridisch gezien is artikel 175 eigenlijk geen censuur, hoewel het vrij moeilijk is om dit in praktische termen te beargumenteren. De vertaling van artikel 175 van het Wetboek van Strafrecht die in dit artikel wordt gegeven (via de Internet Archive Wayback Machine) (mogelijk NSFW om voor de hand liggende redenen) is het volgende:

Elke persoon die een obsceen geschrift, foto of ander materiaal verspreidt, verkoopt of publiekelijk vertoont, wordt gestraft met dwangarbeid voor niet meer dan twee jaar of een boete van niet meer dan twee miljoen en een halve yen of een kleine boete. Hetzelfde geldt voor eenieder die het bezit met de bedoeling het te verkopen.

Deze wet specificeert geen verschillen tussen anime en andere materialen, dus strikt genomen wordt anime niet anders behandeld, althans volgens de letter van de wet. De grote vraag is "wat definieert 'obsceen'", waarop de wet geen antwoord geeft. Om deze reden is de wet nogal vaag, en de definitie van wat precies "obsceen" is, is onmogelijk te geven. Het lijkt op zijn minst alleen het materiaal zelf te bevatten, en niet het soort handelingen dat wordt afgebeeld, dus zaken als bestialiteit of incest vallen niet onder deze wet.

Tegenwoordig wordt de wet meestal geïnterpreteerd als een verbod op de afbeelding van volwassen geslachtsdelen en (vaak) schaamhaar, tenzij ze verduisterd zijn. Dit is echter niet strikt de juridische interpretatie van "obsceen", die vaag is en in zekere zin aan de politie die de wet handhaaft en de rechters die in de zaak beslissen. Dit is eerder een richtlijn voor zelfcensuur die bijna elke producent in de branche volgt. De meeste producenten van zowel geanimeerde als reguliere pornografie werken samen met een van de weinige onafhankelijke quasi-legale organisaties die deze video's inspecteren om te controleren of het materiaal niet "obsceen" is. De bekendste daarvan was de Nihon Ethics of Video Association, die in 2008 zelf het onderwerp was van een obsceniteitsproces omdat de mozaïeken die ze gebruikten te onthullend waren. Er is geen wettelijke verplichting om pornografische werken te laten inspecteren, maar het verkleint het risico dat deze wet per ongeluk wordt overtreden. In het geval van anime is het gebruikelijker om deze beperkingen te omzeilen door de scènes anders te tekenen of door dingen als tentakels te gebruiken in plaats van genitaliën, maar er zijn enkele hentai-anime die dit soort inspecties wel gebruiken.

Ondanks dat alles worden de wetten zelden gehandhaafd. Een vrij recente veroordeling was in 2004 voor hentai-manga Misshitsu. Daarvoor was er een periode van meer dan 20 jaar zonder veroordelingen onder deze wet. Sinds 2004 zijn er een paar andere gevallen geweest, met name de hierboven genoemde. Deels komt dit doordat zelfcensuur zeer effectief is geweest in het verwijderen van dingen die mogelijk in strijd zouden zijn met deze wet, en deels omdat het onduidelijk blijft wat er precies moet worden verboden.

Er zijn enkele andere wetten die soms worden omschreven als "censuurwetten", zoals het beruchte manga-verbod in Tokio (dat vanaf 2012 helemaal niets verbood). Strikt genomen zijn dit geen censuurwetten. Ze leggen eerder wettelijk afgedwongen leeftijdsbeperkingen op voor bepaalde soorten inhoud. De beperkingen zelf zijn behoorlijk streng en kunnen resulteren in een huiveringwekkend effect waarbij uitgevers opzettelijk titels vermijden die zouden kunnen worden beïnvloed. Dit geldt met name voor tijdschriften, aangezien een enkele titel die wordt verboden, ertoe kan leiden dat het hele tijdschrift naar 18+ hoeken van de winkels wordt gedegradeerd en daardoor een aanzienlijk aantal verkopen misloopt. Deze worden meestal gedaan op het niveau van de prefectuur of meer op lokaal niveau en hebben dus geen invloed op het nationale beleid, maar die van Tokio is belangrijk omdat Tokio een zeer grote markt is voor anime en manga.

De enige andere wetten die soms in de context van censuur in Japan worden besproken, zijn wetten op het gebied van kinderpornografie. Deze verbieden de verspreiding en creatie van kinderpornografie. Ze zijn momenteel niet van toepassing op gesimuleerde of artistieke afbeeldingen van kinderen, dus anime is uitgesloten. De LDP heeft echter onlangs pogingen ondernomen om de bestaande wetten aan te scherpen, die vervolgens van toepassing zouden kunnen zijn op materialen als anime en manga. In hun huidige vorm is de voorgestelde wet vrij breed (van toepassing op alle afbeeldingen van minderjarige karakters die seksueel opwindend kunnen zijn, ongeacht of ze naaktheid bevatten). Hiertegen wordt gelobbyd door een aantal uitgevers en producenten, meestal vertegenwoordigd door mangaka Akamatsu Ken. We weten op dit moment echt niet wat het lot van dit voorstel zal zijn, hoewel er de komende maanden waarschijnlijk meer informatie zal zijn.